Recensie Randy Newman

Soms is er niet veel nodig om een uitverkochte zaal te laten genieten van een heerlijk avondje muziek en dat wist Randy Newman blijkbaar ook. Gezeten achter een zwarte vleugelpiano bracht hij een hele schare hits uit zijn rijke oeuvre. Liedjes als “Birmingham”,  “You‘ve Got a Friend in Me”, “Short People”, “Dixie Flyer “ en het wondermooie “Sail Away” mochten uiteraard niet op de afspraak ontbreken. Vrolijke en ingetogen, snelle en trage nummers wisselden elkaar vlot af. De rode draad doorheen de set waren Randy’s typische, ietwat gebroken stemgeluid en zijn geweldige gevoel voor humor. Het klikte duidelijk tussen artiest en publiek en daarom haalde Randy speciaal voor deze keer zijn “Rider In The Rain” nog eens van onder het stof. Het publiek zong luider dan Randy Newman zelf en kreeg daarom een verdiend applaus vanop de bühne.

“Ik start graag met iets spiritueels als ik kan”, grapte Randy Newman nadat hij zijn voorstelling had geopend met “It‘s A Jungle Out There”. Het publiek kon de grap waarderen. Humor was trouwens nooit ver weg bij Randy. Heel wat van zijn teksten waren doorspekt met cynische opmerkingen, scherpe commentaren en gevatte observaties waarbij heilige huisjes niet gespaard bleven. Tijdens “Putin” haalt hij onverbloemd uit naar de absurde grootheidswaanzin van de Russische president en  in “Political Science “ moet de Amerikaanse hoogmoed er aan geloven. En omdat lachen met andere mensen maar al te makkelijk is, liep “I‘m Dead (But I Don‘t Know It)” over van de zelfspot. Alleen al voor die ontspannen no-nonsense-sfeer zou je Randy Newman al aan het werk moeten zien. 

Maar er was uiteraard nog meer. Randy Newman bracht ook pakkende nummers als “Living Without You “, “In Germany Before the War” en het nieuwe “She Chose Me “ waarin hij zich afvroeg hoe het toch kwam dat het mooiste meisje voor hem viel. Het werd een heel ingetogen ballade waarbij we geen fluweelzachte stem moesten verwachten, maar wel dat typische, licht schurende en breekbare stemgeluid van Randy Newman. De combinatie van tekst, zang en piano wist de juiste snaar te raken en had iets authentieks. Slechts op één moment in de voorstelling klonk hij nog breekbaarder en dat was toen hij helemaal op het einde afsloot met “Feels Like Home”. Vervuld van emotie en ongetwijfeld ook vermoeid na twee uur optreden, kwamen de laatste noten amper nog zijn keel uit. Zangtechnisch was dit misschien niet geweldig, maar gevoelsmatig zat het er los op. 

Randy Newman beschikte trouwens over genoeg zelfrelativering om te beseffen dat hij niet de beste zangstem van de wereld heeft. Anders zou hij tijdens “Simon Smith And The Amazing Dancing Bear” zijn publiek niet met een gulle knipoog gewaarschuwd hebben dat bij de laatste noot de spots wel eens naar beneden zouden kunnen vallen. Dit soort van opmerkingen typeerde de band tussen artiest en publiek. Er was zo veel wederzijds respect en vertrouwen opgebouwd dat Randy Newman zelfs besloot nog eens een hele oude hit van stal te halen. 

“Jullie lijken me een publiek dat “Rider In The Rain” nog kennen.” Het applaus zei genoeg. Randy had het nummer al een tijd niet meer gezongen en moest dus snel even de akkoorden terugzoeken. Terwijl hij wat op zijn vleugel zat te tokkelen en het refrein al eens uitprobeerde, was de zaal al zo enthousiast aan het meezingen, dat Randy Newman er niet meer bovenuit kwam. En dan moest hij nog aan het nummer beginnen. “Rider In The Rain” zorgde voor een geweldige sfeer en niemand nam het Randy kwalijk dat hij zich af en toe wel eens vergiste in de tekst. Het publiek zat mee in het moment en als waardering kreeg het op het einde een applaus van Randy. 

Uiteraard werd “You‘ve Got a Friend in Me” in een uitverkochte Roma ook meegezongen en bij “You Can Leave Your Hat On” zagen we de lippen allemaal vlot mee bewegen. Al klonk de uitvoering van Randy wat donkerder en vooral dieper dan de sexy versies van Tom Jones of Joe Cocker. Maar dat lag volgens Randy aan het feit dat hij er nog nooit op gekomen is om het nummer een octaaf hoger te spelen, iets wat zijn twee collega’s blijkbaar wel deden. 

Maar de absolute meezinger van de avond was toch: “I‘m Dead (But I Don‘t Know It)“. Met dit lied wilde Randy Newman een statement maken tegen al die artiesten, waaronder hijzelf,  die sinds de jaren ’60 en ’70 op het podium staan en hun plaats niet willen afstaan aan de nieuwe generaties. Telkens wanneer hij “I‘m dead but I don‘t know it” zong, moest het publiek antwoorden met “He‘s dead, he’s dead”. En dat deden ze ook. Ze zongen het zelfs zo vurig mee dat Randy opmerkte: “Jullie hoeven het niet zo enthousiast te doen. Het lijkt wel alsof jullie nu al op mijn graf dansen.” 

Laat ons hopen dat we dat voorlopig nog niet moeten doen, want Randy Newman mag wat ons betreft nog wel een tijdje op een pianokruk achter een vleugel plaatsnemen. Het was niet de eerste keer dat hij ons een avond lang wist te vermaken en hopelijk ook niet de laatste. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. It‘s A Jungle Out There
2. Birmingham
3. Marie
4. Red Bandana
5. Jolly Coppers On Parade
6. She Chose Me
7. Mama Told Me Not To Come
8. Short People
9. You‘ve Got a Friend in Me
10. Rollin’
11. Rider In The Rain
12. Living Without You
13. You Can Leave Your Hat On
14. Guilty
15. It‘s Money That I Love
16. I‘m Dead (But I Don‘t Know It)
17. I Think It‘s Going to Rain Today
18. Baltimore
19. I Love to See You Smile
20. In Germany Before the War
21. Simon Smith And The Amazing Dancing Bear
22. The World Isn‘t Fair
23. My Life Is Good
24. Real Emotional Girl
25. Dixie Flyer
26. Louisiana 1927
27. God‘s Song (That‘s Why I Love Mankind)
28. Putin
29. Political Science
30. Bad News From Home
31. Shame
32. I Love L.A.
33. Sail Away 

Bis:

1. Lonely at the Top
2. Feels Like Home